Chociaż współczesne Włochy są członkiem Unii Europejskiej, gdzie przeznacza się znaczne sumy na wyrównanie różnic pomiędzy bogatymi i biedniejszymi krajami, to nawet polityka spójności nie pomogła zniwelować dysproporcji, jakie od powstania zjednoczonych Włoch, czyli od 1861r. istniały pomiędzy południem Włoch a regionami północnymi tego kraju.
Historycznie, nim Giusseppe Garibaldi rozpoczął batalię o zjednoczenie licznych państewek, w jeden kraj o nazwie Włochy, regiony południowe należały do Królestwa Obojga Sycylii, którym rządzili Burbonowie. Na obszarze tym leżały takie współczesne regiony jak Campania, Puglia, Basilicata, Kalabria, Sycylia i Sardynia, Molise i Abruzzo. Mieszkańcy tych terenów do dziś uważają, że „dusza Włoch” znajduje się na południu a nie na północy kraju. Nie przepadają ani za członkostwem w Unii, ani za mieszkańcami Włoch północnych. Być może zazdroszczą im rozwiniętego przemysłu, większych możliwości znalezienia pracy, wyższego rozwoju cywilizacyjnego.
Południe dla północnych regionów jest źródłem taniej siły roboczej, a jednak pracownicy z południa nie mają najlepszej opinii. Generalnie południe Włoch stereotypowo postrzegane jest jako biedny, rolniczy rejon, gdzie ludzie przedkładają rozrywkę nad pracę, i lubią „robić ciemne interesy” (słynna mafia sycylijska). Zresztą kiedy się widzi zaniedbane i brudne miasteczka na południu, to może jest trochę racji w opinii, że południowcy nie są zbyt pracowici. Ale z drugiej strony, komu chciałoby się pracować w taki upał!
Również temperament i stosunek do kobiet jest inny na południu i północy. Południowcy są bardziej od swych północnych oponentów żywiołowi, zapalczywi, zazdrośni o kobiety, które traktują jak swoją własność.
Kuchnia na południu jest lżejsza i zdrowsza niż na północy. Bazuje na rybach, oliwie, warzywach i winie. Na północy je się więcej mięsa, ryżu, tłuszczów zwierzęcych.
No comments:
Post a Comment